در بیماری اسکلروز چندگانه یا همان MS که کوتاه‌شده‌ی عبارت (Multiple Sclerosis) است، سیستم ایمنی بهمیلین، ماده‌ای که در اطراف رشته‌های عصبی قرار گرفته و موجب عایق شدن آن‌ها می‌شود، حمله می‌کند و موجب تخریب میلین و آسیب عصبی می‌شود. به‌علت اینکه آنتی‌ژن دقیق یا هدف حمله مشخص نیست، بسیاری از کارشناسان به‌جای یک بیماری خودایمنی صرف، از آن به‌عنوان حمله‌ای به‌واسطه‌ی سیستم ایمنی، یاد می‌کنند. اسکلروز به معنای سخت‌شدن یا ضخیم‌شدن غیر طبیعی بافت است که اغلب ناشی از التهاب است. روند پیشرفت MS اغلب آهسته و طی چند سال (در حدود ۲۵ سال) است. شیوع MS در زنان دو تا سه برابر بیش از مردان است. اکثر افراد مبتلا به MS دارای امید به زندگی طبیعی هستند. کسانی که تحت درمان قرار نگیرند، ممکن است دچار اختلالات حرکتی شوند؛ این در حالی است که افرادی که دارای فرم‌های شدید پیشرونده از این بیماری هستند ممکن است دچار آسیب‌هایی نظیر ذات‌الریه شوند.
علایم اولیه‌ی بیماری MS در سنین بین ۲۰ تا ۴۰ سال بروز می‌کند. اگرچه ممکن است که بیماری MS در کودکان یا در افراد بالای ۴۰ سال نیز دیده شود، ولی به‌طور کلی شیوع آن در این گروه‌های سنی به مراتب کمتر است. فقط در حدود ۲ تا ۵ درصد تمام موارد تشخیص‌داده‌شده‌‌ی مبتلا به MS، دارای نشانه‌هایی قبل از ۱۸ سالگی هستند. به نظر نمی‌رسد که فاکتورهای ژنتیکی نقشی در این بیماری داشته باشند. اگرچه افرادی که دارای خویشاوند درجه یک مبتلا به MS هستند، اندکی خطر بالاتری در مورد مبتلا شدن دارند اما این خطر بسیار کم است.
